کارشناسان مسائل روان شناختی و اجتماعی تا کنون بارها از ضرورت توسعه شادی در جامعه به منظور افزایش میزان شادی مردم سخن گفته اند.هر چند تحقیقات مستند و مستدلی در خصوص میزان شادی در جامعه انجام نشده است اما اکثر آمارهایی که تا کنون منتشر شده است، میزان شادی در جامعه ایران را کم و پایین تر از میانگینهای جهانی ارزیابی کرده اند. در مقابل، گزارش ها از رشد آمار بیماری های روانی، میزان افسردگی و پرخاشگری در میان ساکنین شهرهای بزرگ و پر تراکم کشور حکایت می کنند.بر اساس مطالعات و پژوهش های بی شمار در سراسر جهان بی گمان باید پذیرفت که شادی و غم در زندگی اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی انسان ها، تأثیرات عمده ای دارد و چه بسا که بسیاری از کشورها در راه افزایش شادی همگانی و فردی در کشور خود برنامه ریزی های دقیقی انجام می دهند. به رغم وجود صدها مطالعه در حوزه شادی و بعد اجتماعی آن نشاط و تأکید این مطالعات بر طراحی و ایجاد شادی در زندگی ایرانیان، اما به نظر می رسد در کشور ما این مهم با توجه چندانی رو به رو نبوده است و گاه در کشور بنا به تعبیرهای نادرست و بدون استدلال، شادی امری متروک شده و به حاشیه گذاشته شده است، در حالی که این امر نه با فرهنگ ملی ایرانیان چندان تناسبی دارد و نه با فرهنگ دینی کشور. با وجود پتانسیل های گوناگون در کشور، سن امید به زندگی در ایران حدود ۷۲ سال است که خود حکایت از فاصله بسیار ما با کشورهای پیشرفته و اروپایی است.در حالی که به نظر می رسد در چارچوب برنامه ای اصولی و اصلاح برخی روش ها می توان با یاری گرفتن از رسانه های گروهی و اجتماعی مانند صدا و سیما، سینما و رسانه های جمعی و طراحی شهری شاد به سوی جامعه ای شاد تر حرکت کرد جامعه ای که در کنار شادی بیشتر مسلماً نتایج مثبتی از تلاش و حرکت به سمت جلو را همراه خود دارد و همچنین باعث جذب حداکثری جوانان به مشارکت، افزایش امید، نوع دوستی، جامعه پسندی و فرایض دینی خواهد شد، چرا که جوان به دنبال شادی و تفریح است و عدم وجود بسترهای مناسب برای شادی می تواند تبعات بدی را برای جوانان و جامعه مانند اعتیاد و مصرف الکل به همراه داشته باشد. زندگی در شهرهای شاد دلبستگی بیشتری را به محله ها و همسایگان ایجاد می کند و ساکنین شهرهای شاد معمولا از مهاجرت پرهیز می کنند. نوع دوست ترند، امیدوارند، آرامش بیشتری را تجربه می کنند و از سبک زندگی و کیفیت مطلوب تری برخوردارند. اگر چه اشتغال و درآمد ماهیانه و سطح تولید ناخالص داخلی مردم کشورها با سطح شادی آن ها در ارتباط است و اغلب کشورهای شاد جهان از استانداردهای سلامت اجتماعی بالا و سطح اشتغال و درآمد بالایی برخوردارند ولی با روش های بسیار ساده و آسانی می توان سطح شادی و امید را در بین مردم شهرهای کشور نسبت به وضع موجود افزایش داد، به عنوان نمونه بعضی از این راهکارها را فهرست وار می توان این گونه برشمرد؛ ورزش همگانی، نمایش جُنگ ها، فیلم ها و برنامههای طنز و فکاهی از رسانه های تصویری، تقویت روحیه امید و توکل، جشنوارههای خیابانی، پخش موسیقی در اماکن عمومی، اجازه ابراز هیجانات مثبت در مناسبت ها و مراسم شاد، زیست شبانه، جشنواره های اقلیت ها و اقوام و ده ها راهکار دیگر که بسیاری از آن ها ممکن است حتی بدون هزینه باشد و سطح امید و نشاط اجتماعی را افزایش دهد. مجید صفاری نیا